سلام مهربون این شعرم تقریبا شبیه به یکی از شعرای دیگمه که شاید قبلا خونده باشی.

تو که امروز نگاهت ز سر حده نگاهم گذری کرد

ز چه رو میگذری بر سر راهم

تو که عشقم به تمنای دلی سخت شکستی

حال بر سر بالین من ایی که شکستی

تو که بر جام وجودم پیک عریانه ببستی

نوش جانت برو که ننگ بر این خانه تو بستی

همه عشقم همه در دم همه خانه و کاشانه من

تو گذشتی ز من و عشق دگر هم

تو زدی سنگ بر این ماه در آن شب

که نبود فال تو آن عشق دگر هم

تو نبودی دل من سوخت به راهت

همه شب تا به سحر مرد به نامت

ز چه رو بر دل من تاب نکردی

به دل و دیده من دل خود آب نکردی

حال بگذر ز من و اشک دو چشمم

برو بگذار سر بر بالین دگر هم

چه خیالی که دله تو تنگ شده بود برایم

دل تو بسته به جان دگری وای به حالم

وای بر این منو عمرم

وای بر مونس عشقم

بگذار که بگریم همه عمرم

که گذشت از من و از قطره ی اشکم

تو گذر کردی ز شب هم

ز منو عشق دگر هم

ای کاش میفهمیدی آنچه را که مدتی است قلبم بر قلم فرمان می دهد اما فسوس تو نیستی تا بفهمی چه دردی در وجودم رخنه دوانده و هر روز بیش تر از پیش ریشه می دواند ای کاش ای کاشهایم تنها واژهای بو برای زیبایی لحظاتت که به هم می آمیخت و زلال چشمانت می شد .