گسسته ترین ریسمان زندگیم را به سوی تو می اندازم که همیشه نجاتم بودی

ترسم از سنگینی توشه ام بود و ریسمان همیشه سستم

اما دریغ از اینکه بالهایم بودی و مرا نیازی به ریسمان نیست

 هر چند توشه ای به سنگینی گناه به دوش کشم 

و همیشه دو بال رحمان و رحیمت نجاتم میداد